مهرآبان؛ مهر آن مهربان

ابا سرخوش پاهایش را لق‌لق‌کنان روی موزاییک‌های کهنه راهرو کشید و جاروی بلندش را مثل دست استخوانی یک پسربچه سرتق محکم گرفت و با تشر گل درشتی گفت: «خب! حالیت شد؟!» و پسر که تمام خون بدنش به صورتش دویده بود؛ با شرمندگی وارد کلاس شد. بابا سرخوش بابای مدرسه‌مان بود که برعکس اسمش خیلی هم عبوس بود ولی نگاه نافذی داشت...